Er valt niets anders te concluderen.
Als een godloze volwassen wordt, breekt de tijd aan dat hij of zij zich een oordeel moeten vormen over wat goed of slecht is. Oorlogen, halsmisdaden, doodstraf en verkrachting (om een paar zware misstanden te noemen) zal hij dan kunnen goedkeuren, afkeuren of onder omstandigheden kunnen billijken. Laten we aannemen, dat hij van zijn omgeving niets meekreeg anders dan dat er mensen zijn die dit goedkeuren, afkeuren of onder omstandigheden billijken. Dan moet hij zijn eigen keuze maken.
Hij ontdekt dat er gelovigen zijn, wier religie zware ethische normen voorschrijft: vrede, gij zult niet doden, heb de ander lief enz. Vervolgens constateert hij dat godsdienstigen door de geschiedenis heen net zulke misdaden en wandaden begaan als z.g. barbaren. Hij moet dan toch in ontsteltenis achterblijven. Juist degenen die met behulp van een in hun ogen almachtige en zelfs op dienst voorspraak ethische opdracht hebben, maken zich schuldig aan allerhande wandaden, oorlogen, genociden enz. Hoe kan dit? Zolang gelovigen die ontsteltenis niet aanvaarden en inzien dat er iets heel fundamenteels niet klopt, zwiepen zij in de praktijk de hele moraal als afkomstig uit hun heilige geschriften overboord. Er valt niets anders te concluderen.